Na 2,5 maand terug in België te vertoeven heb ik eindelijk de moed gevonden nog een laatste keertje aan mijn blog te schrijven (eigenlijk was ik het ondertussen uit het oog verloren, maar ik wil er toch nog een laatste stukje aan breien). Het is echt wel definitief deze keer :(. Al moet ik zeggen dat ik toch wel nog met volle teugen genoten heb tot de laatste minuut. Hier gaan we dan...
Na mijn party avond vrijdagavond had ik besloten zaterdag toch wat langer uit te slapen. Zoals gewoonlijk had ik geen plannen en ik wou toch mijn verkoudheid wat onder controle krijgen. Wanneer Linda thuiskwam stelde ik voor nog een laatste keertje naar Otavalo te gaan. Deze plaats is zo typisch en uniek en het was dan ook de ideale gelegenheid nog de laatste souvenirtjes te kopen. Iets na de middag kwamen we aan en we besloten eerst iets te eten, ik heb Linda dan getrakteerd in een 'more expensive' (6dollar voor een gerechtje) restaurant om haar te bedanken voor alles wat ze voor mij gedaan heeft de voorbije maanden. Zelfs in Guayaquil heeft ze voor mij gezorgd door Kelvin aan mij voor te stellen, echt een supermadam!
Op een gegeven moment zag ik ineens haar mond open vallen. 'That's the ex major from Quito... I want a picture!' Haha, typisch Ecuador en Linda. Zo gezegd zo gedaan, na even afgewacht te hebben vroeg ze hem of ze een foto mocht nemen. Wat ik niet verwachtte was dat ze MIJ op de foto wou (ik ken die man niet eens). Ochja, nu kan ik toch zeggen dat ik een foto heb met de ex burgemeester van Quito (haha lekker important :p).
Eenmaal de 'photoshoot' gedaan was besloten we te vertrekken naar de marktjes. Je kan het waarschijnlijk al raden, maar net zoals mijn eerste keer in Otavalo begon het ongelooflijk te gieten en de marktkramers begonnen alles op te ruimen. BYEBYE namiddag Otavalo, ik heb nog snel gezocht naar de zaken die ik zeker wou en dan zijn we teruggekeerd richting Ibarra.
Onderweg wist Linda mij te vertellen dat Zofi nog een short nodig had want dat ze zondag een 'marathon' moest lopen. Eenmaal terug in Ibarra ben ik dan samen met Linda en Zofi downtown gegaan om een short te zoeken. Dit was dan ook de laatste keer dat ik mee kon 'crossen' in de smalle gangen met marktjes (ik heb nog steeds geen idee hoe ik dit moet uitleggen - remember my first week in Ibarra).
'S avonds stond Linda er dan nog op dat ik bij de kapper ging. Ze vond dat dat iets was dat ik zeker gedaan moest hebben! Een beetje twijfelachtig ben ik er dan toch op ingegaan. Ik heb de laatste jaren als zoveel uitgestoken met mijn haar, zo erg zal het wel niet zijn zeker. Ik legde haar uit dat ik mijn haar graag wou laten groeien dus dat er niet te veel af mocht. De dame in kwestie had dat blijkbaar niet goed begrepen... Het eerste stuk dat ze er af knipte was zeker 10 cm lang... SLIK! Ze bleef mij verzekeren dat het langste stuk even lang bleef zoals het ervoor was... Het maakte niet veel meer uit, eraf is eraf (ze kon het er moeilijk weer aanplakken he). Eenmaal ze gedaan had sprongen de tranen in mijn ogen.
MIJN HAAR :'( ze had het zo hard opgeknipt dat het vooraan leek alsof ik een korte coupe had en dan vanachter inderdaad nog een aantal haartjes die langer waren. ZUCHT, het kon dus wel erg zijn! Ik moet nu wel zeggen dat ik er nog geen slechte commentaar op gekregen heb (ofwel durven de mensen niet), maar ik ga toch wel blij zijn als alles terug gegroeid is.
Toen we 's avonds laat nog in de zetel zaten verscheen er ineens een boodschap op facebook. Linda had zich uitgeleefd...
Na mijn party avond vrijdagavond had ik besloten zaterdag toch wat langer uit te slapen. Zoals gewoonlijk had ik geen plannen en ik wou toch mijn verkoudheid wat onder controle krijgen. Wanneer Linda thuiskwam stelde ik voor nog een laatste keertje naar Otavalo te gaan. Deze plaats is zo typisch en uniek en het was dan ook de ideale gelegenheid nog de laatste souvenirtjes te kopen. Iets na de middag kwamen we aan en we besloten eerst iets te eten, ik heb Linda dan getrakteerd in een 'more expensive' (6dollar voor een gerechtje) restaurant om haar te bedanken voor alles wat ze voor mij gedaan heeft de voorbije maanden. Zelfs in Guayaquil heeft ze voor mij gezorgd door Kelvin aan mij voor te stellen, echt een supermadam!
Op een gegeven moment zag ik ineens haar mond open vallen. 'That's the ex major from Quito... I want a picture!' Haha, typisch Ecuador en Linda. Zo gezegd zo gedaan, na even afgewacht te hebben vroeg ze hem of ze een foto mocht nemen. Wat ik niet verwachtte was dat ze MIJ op de foto wou (ik ken die man niet eens). Ochja, nu kan ik toch zeggen dat ik een foto heb met de ex burgemeester van Quito (haha lekker important :p).
Eenmaal de 'photoshoot' gedaan was besloten we te vertrekken naar de marktjes. Je kan het waarschijnlijk al raden, maar net zoals mijn eerste keer in Otavalo begon het ongelooflijk te gieten en de marktkramers begonnen alles op te ruimen. BYEBYE namiddag Otavalo, ik heb nog snel gezocht naar de zaken die ik zeker wou en dan zijn we teruggekeerd richting Ibarra.
Onderweg wist Linda mij te vertellen dat Zofi nog een short nodig had want dat ze zondag een 'marathon' moest lopen. Eenmaal terug in Ibarra ben ik dan samen met Linda en Zofi downtown gegaan om een short te zoeken. Dit was dan ook de laatste keer dat ik mee kon 'crossen' in de smalle gangen met marktjes (ik heb nog steeds geen idee hoe ik dit moet uitleggen - remember my first week in Ibarra).
'S avonds stond Linda er dan nog op dat ik bij de kapper ging. Ze vond dat dat iets was dat ik zeker gedaan moest hebben! Een beetje twijfelachtig ben ik er dan toch op ingegaan. Ik heb de laatste jaren als zoveel uitgestoken met mijn haar, zo erg zal het wel niet zijn zeker. Ik legde haar uit dat ik mijn haar graag wou laten groeien dus dat er niet te veel af mocht. De dame in kwestie had dat blijkbaar niet goed begrepen... Het eerste stuk dat ze er af knipte was zeker 10 cm lang... SLIK! Ze bleef mij verzekeren dat het langste stuk even lang bleef zoals het ervoor was... Het maakte niet veel meer uit, eraf is eraf (ze kon het er moeilijk weer aanplakken he). Eenmaal ze gedaan had sprongen de tranen in mijn ogen.
MIJN HAAR :'( ze had het zo hard opgeknipt dat het vooraan leek alsof ik een korte coupe had en dan vanachter inderdaad nog een aantal haartjes die langer waren. ZUCHT, het kon dus wel erg zijn! Ik moet nu wel zeggen dat ik er nog geen slechte commentaar op gekregen heb (ofwel durven de mensen niet), maar ik ga toch wel blij zijn als alles terug gegroeid is.
Toen we 's avonds laat nog in de zetel zaten verscheen er ineens een boodschap op facebook. Linda had zich uitgeleefd...
Oh no, the secret revealed! Ik was eerst niet van plan dit te vertellen, maar uiteindelijk is het wel een herinnering die steeds weerkwam als ik met Linda op de baan was. Aangezien ik in het begin zoveel 'problemen' gehad heb met mannen die mij wouden aanraken en mij aanstaarden had ze er de gewoonte van gemaakt om mij 'Miss Belgium' te noemen. Ik heb haar ontelbare keren proberen duidelijk maken dat ik in België maar een doorsnee meisje ben met alles behalve uitzonderlijke looks, maar ze wou niet afgeven. Het is niet de beste foto van de voorbije maanden, maar het geeft exact weer hoe spontaan alles hier gebeurt.
Zondag was het spijtig genoeg een lange dag werken. Aangezien UTN gesloten was op donderdag en vrijdag was mijn presentatie verschoven naar maandag. Ik heb nog de hele dag doorgewerkt om de presentatie zo eenvoudig, duidelijk en compleet mogelijk te maken. 'S avonds ben ik dan met Linda nog iets gaan eten. We wouden eerst taco's gaan eten, maar deze plaats was gesloten. We hebben dan besloten om in zo een typisch klein straat'restaurantje' te eten. Welja de barbecue op de stoep en waggele tafeltjes in een soort garage. Ik was stiekem wel blij dat de taco-avond vervangen werd door een typische dish, ik ben dan ook echt een nostalgisch type en het herinnerde mij een beetje aan mijn eerste dagen in Ecuador.
Maandagvoormiddag had ik nog vrijaf. Ik besloot om een taxi te nemen naar Laguna mall om cake te kopen voor de mensen in het labo en twee typische snoepzakken voor de kinderen van Linda. Vervolgens wandelde ik volledig het stad door langs de markets om uiteindelijk uit te komen aan de plaats die mij zo bekend was van in het begin, Banco Pichincha en het gebouw waar ik de Spaanse les gevolgd had. Van daaruit ben ik dan naar een bloemenwinkel gestapt om nog een bloemstukje te kopen voor Linda. Hoewel ik ondertussen al vrij goed geïntegreerd was (ik werd niet meer aangestaard - ofwel merkte ik het niet meer) werd ik in de winkel nogmaals geconfronteerd met de specifieke cultuur. Gewoon aanschuiven in de rij werkt NIET, opdringerig zijn is de boodschap! Eenmaal de bloemen bemachtigd te hebben (nog steeds onder de indruk van de prijs - 5 dollar) besloot ik een taxi te nemen terug naar het appartement.
Zondag was het spijtig genoeg een lange dag werken. Aangezien UTN gesloten was op donderdag en vrijdag was mijn presentatie verschoven naar maandag. Ik heb nog de hele dag doorgewerkt om de presentatie zo eenvoudig, duidelijk en compleet mogelijk te maken. 'S avonds ben ik dan met Linda nog iets gaan eten. We wouden eerst taco's gaan eten, maar deze plaats was gesloten. We hebben dan besloten om in zo een typisch klein straat'restaurantje' te eten. Welja de barbecue op de stoep en waggele tafeltjes in een soort garage. Ik was stiekem wel blij dat de taco-avond vervangen werd door een typische dish, ik ben dan ook echt een nostalgisch type en het herinnerde mij een beetje aan mijn eerste dagen in Ecuador.
Maandagvoormiddag had ik nog vrijaf. Ik besloot om een taxi te nemen naar Laguna mall om cake te kopen voor de mensen in het labo en twee typische snoepzakken voor de kinderen van Linda. Vervolgens wandelde ik volledig het stad door langs de markets om uiteindelijk uit te komen aan de plaats die mij zo bekend was van in het begin, Banco Pichincha en het gebouw waar ik de Spaanse les gevolgd had. Van daaruit ben ik dan naar een bloemenwinkel gestapt om nog een bloemstukje te kopen voor Linda. Hoewel ik ondertussen al vrij goed geïntegreerd was (ik werd niet meer aangestaard - ofwel merkte ik het niet meer) werd ik in de winkel nogmaals geconfronteerd met de specifieke cultuur. Gewoon aanschuiven in de rij werkt NIET, opdringerig zijn is de boodschap! Eenmaal de bloemen bemachtigd te hebben (nog steeds onder de indruk van de prijs - 5 dollar) besloot ik een taxi te nemen terug naar het appartement.
In de namiddag was het dan tijd om mijn stage volledig af te ronden en afscheid te nemen van iedereen. Na mijn presentatie gegeven te hebben, waar ik 30 man verwachte - waarvan er een 7-tal kwamen opdagen - waarvan de helft praktisch geen Engels verstaat, stelde ik aan mn beste vrienden daar voor om samen nog iets te gaan eten. Ik wou hen nog bedanken voor alle hulp die ik van hen gekregen had. Er gingen uiteindelijk nog wat meer mensen uit het labo mee waardoor het ook weer wat gezelliger werd. Zoals gewoonlijk heb ik de keuze aan hun gelaten waar we gingen eten en we besloten naar een gezellig Mexicaans restaurantje te gaan. Aangezien niemand kon beslissen wat ze wouden eten besloten we allemaal verschillende gerechten te nemen en te sharen. Op deze moment dacht ik echt: Mijn laatste avond in Ibarra - GESLAAGD! Na het eten kwam het voorstel om terug Michelada te maken (Bier met zout en limoen). Als Belg vind ik dit echt (sorry voor het taalgebruik) verkrachting van bier. Aangezien ze hier toch zo van trucjes houden heb ik hun geleerd om mazout (bier met cola) te maken. De foto's zijn lichtjes wazig, maar aangezien ze voor mij onbeschrijfelijk veel herinneringen boven brengen plaats ik ze er toch maar bij.
Na de twijfelachtige blikken toen ik het glas in hun handen duwde bleek het toch wel redelijk in de smaak te vallen. Hopelijk heb ik hier nu toch ook een kleine stempel achtergelaten zoals die jongen uit West-Vlaanderen die hen 'mo how zeg' geleerd heeft. Geen idee wie je bent, maar dat zinnetje herinneren ze zich wel (West-Vlaams all over the world). Karen was eerst wat vroeger vertrokken, maar iets later belde ze Francisco op om te vragen of ik San Miguel Arcangel nog eens wou bezoeken. Uiteraard besloot ik om hier geen nee tegen te zeggen. Een klein uurtje later vertrokken we met 4, Karen en haar lief, Francisco en ik naar het hoogste punt in Ibarra om nog een laatste blik te werpen over de stad waar ik toch een stukje van mijn hart verloren ben. Eenmaal boven kwam het in mij op dat dit ook mijn eerste uitstapje was met Linda - herinner de vrouw aan het vuur en het gezinnetje buiten aan de bbq, de voetballende kinderen en de eerste bewolkte beelden van Yahuarcocha. Everyone who knows me knows what's coming next... traantjes. Jaja ik heb me nog lang kunnen inhouden, maar op deze moment kwam het harde besef dat ik een dag later terug moest keren naar België en al deze super mensen achter moest laten. Karen merkte dit al snel op en gaf mij een knuffel waarna ook Francisco volgde, gesandwiched op de top van Ibarra, they gave me some nice memories for sure. Hierna was het tijd om weer naar huis te keren. Ik praatte nog wat met Linda, werkte mijn valies af en ging voor een laatste keer in mijn Ecuadoriaans bedje zonder lattenbodem, maar met losse planken slapen. Zelfs de talloze keren dat ik ineens door het bed zakte werden nu ineens grappig.
De volgende ochtend had Linda mij een groot bord met eieren gemaakt en een groot glas juce. Ze zette zich nog even bij mij aan tafel aangezien ik om 8 uur al ging vertrekken. Toen gebeurde iets wat ik echt niet verwachte... Ze begon te wenen! Zij is echt zo een sterke vrouw en altijd happy, blijkbaar was die goede band dus niet enkel van mijn kant, maar had zij hetzelfde ervaren. Hoewel ik me tot nu toe echt al sterk gehouden had begon het afscheid mij nu toch ook wel zwaar te vallen. Binnen een paar uur vertrok mijn vlucht van Quito naar Gye, maar Ecuador zou Ecuador niet geweest zijn als ook hier mijn geduld niet nog eens een laatste keer op de proef gesteld zou worden... Normaal ging iemand van UTN mij wegvoeren naar de luchthaven, maar er waren blijkbaar problemen met de documenten waardoor niemand mij kwam ophalen... Uiteindelijk werd een van de studenten opgestuurd om mij weg te voeren (dit was zo een 1,5uur later - gelukkig had ik dit ingecalculeerd). Na nog een laatste afscheid van Francisco begon mijn reis huiswaarts echt.
Op het vliegtuig heb ik nog een Chinees aangesproken in het Spaans (die zijn echt moeilijker te onderscheiden dan je denkt, misschien heeft die rijst er toch iets mee te maken :p) en heb ik de hostessen heel de vlucht in het Engels aangesproken. Op het einde heb ik dan doodleuk: bedankt en tot nog eens gezegd - Die blikken: Magnifiek!
Eenmaal aangekomen in Schiphol begon alles door te dringen. Mijn avontuur was gedaan, 3 maand zomaar voorbijgevlogen. Niet te vatten en heel emotioneel moment. Na 3 maand nauwelijks Nederlands gesproken hebben ineens terug gedropt in de Westerse cultuur met een eerste confrontatie aan de douane... 'Juffrouwke, waarom heeft u zoveel bagage mee, iets aan te geven?'. Na hem in bek*kt Nederlands uitgelegd te hebben dat ik geen vogels aan het transporteren was (nog steeds geen idee waar die dat haalde) en nogmaals in tranen uit te barsten liet hij mij toch gewoon doorgaan waarna ik na 3 maand mijn familie terug zag.
* Na nog stevige jet-lag een cultuurshock van een 3 à 4 tal weken heb ik mijn plaatsje hier toch weer teruggevonden*
Nu, 2,5 maand na mijn terugkomst, kijk ik toch zeer positief terug op het hele avontuur. Ik heb nog steeds contact met Linda en Francisco en af en toe is er ook nog iemand anders die mij eens aanspreekt. Deze week nog vroeg Kelvin (taxi chauffeur in Gye) hoe het mij was en Ana Belen heeft mij uitgenodigd naar Spanje. Ik heb enorm veel bijgeleerd zowel op vlak van mij studies als op sociaal en cultureel vlak en ik moet toegeven dat mijn kijk op bepaalde zaken toch wel veranderd is. Ik kan nu beter relativeren dan ooit tevoren. Momenteel ben ik op zoek naar een job en ik kijk heimelijk naar de toekomst om ooit nog eens terug te keren naar Ecuador. Hasta luego prachtig land, lekker eten en last but certainly not least enorm warmhartige mensen! Hope to see you again one day!!
xx Jana
De volgende ochtend had Linda mij een groot bord met eieren gemaakt en een groot glas juce. Ze zette zich nog even bij mij aan tafel aangezien ik om 8 uur al ging vertrekken. Toen gebeurde iets wat ik echt niet verwachte... Ze begon te wenen! Zij is echt zo een sterke vrouw en altijd happy, blijkbaar was die goede band dus niet enkel van mijn kant, maar had zij hetzelfde ervaren. Hoewel ik me tot nu toe echt al sterk gehouden had begon het afscheid mij nu toch ook wel zwaar te vallen. Binnen een paar uur vertrok mijn vlucht van Quito naar Gye, maar Ecuador zou Ecuador niet geweest zijn als ook hier mijn geduld niet nog eens een laatste keer op de proef gesteld zou worden... Normaal ging iemand van UTN mij wegvoeren naar de luchthaven, maar er waren blijkbaar problemen met de documenten waardoor niemand mij kwam ophalen... Uiteindelijk werd een van de studenten opgestuurd om mij weg te voeren (dit was zo een 1,5uur later - gelukkig had ik dit ingecalculeerd). Na nog een laatste afscheid van Francisco begon mijn reis huiswaarts echt.
Op het vliegtuig heb ik nog een Chinees aangesproken in het Spaans (die zijn echt moeilijker te onderscheiden dan je denkt, misschien heeft die rijst er toch iets mee te maken :p) en heb ik de hostessen heel de vlucht in het Engels aangesproken. Op het einde heb ik dan doodleuk: bedankt en tot nog eens gezegd - Die blikken: Magnifiek!
Eenmaal aangekomen in Schiphol begon alles door te dringen. Mijn avontuur was gedaan, 3 maand zomaar voorbijgevlogen. Niet te vatten en heel emotioneel moment. Na 3 maand nauwelijks Nederlands gesproken hebben ineens terug gedropt in de Westerse cultuur met een eerste confrontatie aan de douane... 'Juffrouwke, waarom heeft u zoveel bagage mee, iets aan te geven?'. Na hem in bek*kt Nederlands uitgelegd te hebben dat ik geen vogels aan het transporteren was (nog steeds geen idee waar die dat haalde) en nogmaals in tranen uit te barsten liet hij mij toch gewoon doorgaan waarna ik na 3 maand mijn familie terug zag.
* Na nog stevige jet-lag een cultuurshock van een 3 à 4 tal weken heb ik mijn plaatsje hier toch weer teruggevonden*
Nu, 2,5 maand na mijn terugkomst, kijk ik toch zeer positief terug op het hele avontuur. Ik heb nog steeds contact met Linda en Francisco en af en toe is er ook nog iemand anders die mij eens aanspreekt. Deze week nog vroeg Kelvin (taxi chauffeur in Gye) hoe het mij was en Ana Belen heeft mij uitgenodigd naar Spanje. Ik heb enorm veel bijgeleerd zowel op vlak van mij studies als op sociaal en cultureel vlak en ik moet toegeven dat mijn kijk op bepaalde zaken toch wel veranderd is. Ik kan nu beter relativeren dan ooit tevoren. Momenteel ben ik op zoek naar een job en ik kijk heimelijk naar de toekomst om ooit nog eens terug te keren naar Ecuador. Hasta luego prachtig land, lekker eten en last but certainly not least enorm warmhartige mensen! Hope to see you again one day!!
xx Jana