Na een heftige week heb ik eindelijk nog eens tijd om mijn blog bij te werken! Zoals vermeld in mijn vorige blog had ik besloten eens een rustig weekendje te houden, maar dat was weer eens buiten Francisco gerekend.
Zaterdag overdag heb ik het inderdaad kalm gehouden. Om een uur of 7 p.m. vroeg Linda mij of ik mee wou naar de cinema. Goed wetende dat ik er helemaal niets van zou verstaan zei ik toch ja. Je moet dat toch eens meegemaakt hebben e… Een 5 tal minuten later vroeg Francisco of ik zin had om te gaan dansen. Tuurlijk! Dat moet je mij geen twee keer vragen. Eerst was er afgesproken om met enkele van zijn vrienden te gaan, maar die hadden last minute afgehaakt. Uiteindelijk zijn we met twee andere meisjes uitgegaan. Niet dat we aan hen veel hadden (ze waren beiden bedrogen door hun lief en besloten dus om zich lazarus te drinken).
Om 8 uur vertrokken Linda, Jonan en ik naar de cinema. Ze hadden besloten om naar Dracula te gaan kijken. Ik vind het nog steeds grappig dat Ecuadorianen zo graag horror zien, maar eigenlijk meer met hun ogen dicht zitten dan te kijken en telkens als er iets (voorspelbaar) gebeurt springen ze een meter hoog de lucht in. Om 11.30h was het dan zo ver… ‘Vamos a bailar’! Francisco kwam mij oppikken aan de cinema om dan verder te rijden naar de bar waar de meisjes waren. Nadat we hun opgepikt hadden reden we door naar een dansbar. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan!! Het is echt lang geleden dat ik mij nog zo geamuseerd heb bij het uitgaan. Salsa, Merengue, ... – sfeer verzekerd! Wie een beetje wil meegenieten van de sfeer (bij gebrek aan foto’s), zoek de volgende muziek op: ‘La vida es un carnaval’. Om 2 uur sluiten alle bars en discotheken, maar we besloten samen nog wat te drinken met als gevolg dat ik pas om 5uur thuis was (byebye rustig weekend).
Ik had zondag met Linda afgesproken om met de trein te reizen, daarvoor moest ik om 7.30h opstaan. Je kan u al gaan voorstellen dat dat niet al te vlot ging. Ik ben toch opgestaan om beleefd mijn excuses aan te bieden en te vragen of ze het niet erg vond dat het niet doorging. Uiteindelijk bleek ze opgelucht te zijn want ze had nog veel werk. Na verder lekker uitgeslapen te hebben kreeg ik opnieuw een uitnodiging. Deze keer van Fausto: ‘Afternoon, make lasaña with my friends!!! You want to come…?’ Of course I do!!! Zo gezegd zo gedaan… Om 6p.m. stond ik weer vertrekkensklaar voor een avondje onverstaanbaar Spaans :p Het is de enigste manier om mijn Spaans te leren. Fausto heeft voor alles google translate nodig dus ik ben wel verplicht om mij in het Spaans te proberen uitdrukken. Alle andere mensen doen zo hard hun best om Engels te praten dat ik geen Spaans kan oefenen. Na een heerlijke lasagne (zonder rijst) en een horrormovie was het tijd om naar huis te keren.
Ik weet dat mijn blog vrij droog is deze keer zonder sappige fotootjes, maar soms is het leuk om gewoon eens te genieten van wat er gebeurt zonder daarbij door een lens te kijken…
Na wat geklungel maandag in het labo werd er besloten dat ik een week vroeger naar Guayaquil zou vertrekken. Toen Linda dit hoorde panikeerde ze een beetje. Ze wou zo graag dat ik nog eens in haar klas stond om Engels te praten tegen haar studenten. Er zitten namelijk een aantal studenten bij die denken dat ze alles weten en ze denkt dat ik hen kan doen kalmeren. Ik vond het de vorige keer wel leuk dus ik keek er stiekem naar uit het opnieuw te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Dinsdag ben ik 5 minuutjes vroeger gestopt om op tijd in haar klas te zijn. Net zoals de vorige keer was het voor mij eigenlijk wel genieten. Voor de studenten is het fun omdat ze niet met hun neus in de boeken zitten en ik kan mij vaak niet inhouden van lachen omwille van de vragen. Dan te denken dat ik 2 jaar geleden nog stond te beven op mijn benen als ik voor een groep moest spreken en nu doe ik niet liever. Ik had stiekem graag ook eens bij level 5 gestaan. Dit is het hoogste level Engels en was nieuwsgierig wat voor vragen daar zouden komen… Spijtig genoeg kamp ik met tijdsgebrek. Er is misschien nog hoop in die ene week dat ik terug kom naar Ibarra =).
Na donderdag een volledige dag met mijn neus op de macro-invertebraten gezeten te hebben werd ik uitgenodigd om empanadas te gaan eten. Er werd hier een week of 2 geleden al over gesproken, maar aangezien ik zaterdag ging vertrekken richting Guayaquil begon te tijd wat te dringen. Ik zie het dan ook een beetje als een tussentijds afscheid. Om 5 uur besloot ik mijn werk af te ronden en vertrokken we (Tania, Miguel, Fausto en Karen) richting la casa blanca. Het was een gezellig restaurantje op een binnenkoer met traditionele muziek. En de empanadas… heerlijk! Dit zijn voor mij echt kleine momentjes om nooit te vergeten. Na wat bijpraten en voor de duizendste keer lachen met de slaapfoto’s van op de bus was het tijd om naar huis te keren.
Vrijdag werd dan weer een dag vol macro-invertebraten. Ik had mij voorgenomen ’s avonds niets te doen en mijn valies klaar te maken. We waren namelijk van plan zaterdag naar Lita te gaan en zaterdagavond moest ik vertrekken naar Guayaquil. Uiteraard, telkens als ik van plan ben niets te doen of het rustig te houden komt er wel iets van uitnodiging… Lita ging niet door omdat Fausto dringend stalen moest nemen (Hij gaat mee met mij naar Guayaquil! Jippie!) dus besloten Francisco, Fausto en ik om samen iets te gaan eten. De sfeer zat er weer goed in. Geen idee hoe ik dit ooit ga kunnen missen… We besloten nog een feestje te bouwen achteraf. We nodigden de Duitse meisjes uit en besloten te gaan dansen. Alweer een geslaagde avond! Deze avond vroegen de Duitse meisjes mij mee om naar Cuicocha te gaan. Dit blijkt het prachtigste meer van Ecuador te zijn. Ik wou doodgraag, maar thuis lag er nog een lege valies op mij te wachten…
’S morgens was ik op tijd wakker en besloot ik om toch nog mee te gaan. Mijn beste beslissing tot nu toe! Zoals afgesproken stond ik om 10uur aan de terminal. In Cotacachi meeten we met een vriend uit hun klas die onze gids zou zijn bij de wandeling rond Cuicocha. Tegen de middag begonnen we aan onze ‘wandeling’. Of laat het ons hiking noemen. Had ik geweten dat we dit gingen doen had ik mijn hikingschoenen wel aangetrokken, maar helaas. Het enigste gevolg was dat ik de grond een paar keer bijna van dichtbij gezien heb, maar voor de rest was alles super. Het prachtige uitzicht van het meer en de mooie (speciale) vegetatie. Dat het regende kon ons zelfs niet deren.
Zaterdag overdag heb ik het inderdaad kalm gehouden. Om een uur of 7 p.m. vroeg Linda mij of ik mee wou naar de cinema. Goed wetende dat ik er helemaal niets van zou verstaan zei ik toch ja. Je moet dat toch eens meegemaakt hebben e… Een 5 tal minuten later vroeg Francisco of ik zin had om te gaan dansen. Tuurlijk! Dat moet je mij geen twee keer vragen. Eerst was er afgesproken om met enkele van zijn vrienden te gaan, maar die hadden last minute afgehaakt. Uiteindelijk zijn we met twee andere meisjes uitgegaan. Niet dat we aan hen veel hadden (ze waren beiden bedrogen door hun lief en besloten dus om zich lazarus te drinken).
Om 8 uur vertrokken Linda, Jonan en ik naar de cinema. Ze hadden besloten om naar Dracula te gaan kijken. Ik vind het nog steeds grappig dat Ecuadorianen zo graag horror zien, maar eigenlijk meer met hun ogen dicht zitten dan te kijken en telkens als er iets (voorspelbaar) gebeurt springen ze een meter hoog de lucht in. Om 11.30h was het dan zo ver… ‘Vamos a bailar’! Francisco kwam mij oppikken aan de cinema om dan verder te rijden naar de bar waar de meisjes waren. Nadat we hun opgepikt hadden reden we door naar een dansbar. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan!! Het is echt lang geleden dat ik mij nog zo geamuseerd heb bij het uitgaan. Salsa, Merengue, ... – sfeer verzekerd! Wie een beetje wil meegenieten van de sfeer (bij gebrek aan foto’s), zoek de volgende muziek op: ‘La vida es un carnaval’. Om 2 uur sluiten alle bars en discotheken, maar we besloten samen nog wat te drinken met als gevolg dat ik pas om 5uur thuis was (byebye rustig weekend).
Ik had zondag met Linda afgesproken om met de trein te reizen, daarvoor moest ik om 7.30h opstaan. Je kan u al gaan voorstellen dat dat niet al te vlot ging. Ik ben toch opgestaan om beleefd mijn excuses aan te bieden en te vragen of ze het niet erg vond dat het niet doorging. Uiteindelijk bleek ze opgelucht te zijn want ze had nog veel werk. Na verder lekker uitgeslapen te hebben kreeg ik opnieuw een uitnodiging. Deze keer van Fausto: ‘Afternoon, make lasaña with my friends!!! You want to come…?’ Of course I do!!! Zo gezegd zo gedaan… Om 6p.m. stond ik weer vertrekkensklaar voor een avondje onverstaanbaar Spaans :p Het is de enigste manier om mijn Spaans te leren. Fausto heeft voor alles google translate nodig dus ik ben wel verplicht om mij in het Spaans te proberen uitdrukken. Alle andere mensen doen zo hard hun best om Engels te praten dat ik geen Spaans kan oefenen. Na een heerlijke lasagne (zonder rijst) en een horrormovie was het tijd om naar huis te keren.
Ik weet dat mijn blog vrij droog is deze keer zonder sappige fotootjes, maar soms is het leuk om gewoon eens te genieten van wat er gebeurt zonder daarbij door een lens te kijken…
Na wat geklungel maandag in het labo werd er besloten dat ik een week vroeger naar Guayaquil zou vertrekken. Toen Linda dit hoorde panikeerde ze een beetje. Ze wou zo graag dat ik nog eens in haar klas stond om Engels te praten tegen haar studenten. Er zitten namelijk een aantal studenten bij die denken dat ze alles weten en ze denkt dat ik hen kan doen kalmeren. Ik vond het de vorige keer wel leuk dus ik keek er stiekem naar uit het opnieuw te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Dinsdag ben ik 5 minuutjes vroeger gestopt om op tijd in haar klas te zijn. Net zoals de vorige keer was het voor mij eigenlijk wel genieten. Voor de studenten is het fun omdat ze niet met hun neus in de boeken zitten en ik kan mij vaak niet inhouden van lachen omwille van de vragen. Dan te denken dat ik 2 jaar geleden nog stond te beven op mijn benen als ik voor een groep moest spreken en nu doe ik niet liever. Ik had stiekem graag ook eens bij level 5 gestaan. Dit is het hoogste level Engels en was nieuwsgierig wat voor vragen daar zouden komen… Spijtig genoeg kamp ik met tijdsgebrek. Er is misschien nog hoop in die ene week dat ik terug kom naar Ibarra =).
Na donderdag een volledige dag met mijn neus op de macro-invertebraten gezeten te hebben werd ik uitgenodigd om empanadas te gaan eten. Er werd hier een week of 2 geleden al over gesproken, maar aangezien ik zaterdag ging vertrekken richting Guayaquil begon te tijd wat te dringen. Ik zie het dan ook een beetje als een tussentijds afscheid. Om 5 uur besloot ik mijn werk af te ronden en vertrokken we (Tania, Miguel, Fausto en Karen) richting la casa blanca. Het was een gezellig restaurantje op een binnenkoer met traditionele muziek. En de empanadas… heerlijk! Dit zijn voor mij echt kleine momentjes om nooit te vergeten. Na wat bijpraten en voor de duizendste keer lachen met de slaapfoto’s van op de bus was het tijd om naar huis te keren.
Vrijdag werd dan weer een dag vol macro-invertebraten. Ik had mij voorgenomen ’s avonds niets te doen en mijn valies klaar te maken. We waren namelijk van plan zaterdag naar Lita te gaan en zaterdagavond moest ik vertrekken naar Guayaquil. Uiteraard, telkens als ik van plan ben niets te doen of het rustig te houden komt er wel iets van uitnodiging… Lita ging niet door omdat Fausto dringend stalen moest nemen (Hij gaat mee met mij naar Guayaquil! Jippie!) dus besloten Francisco, Fausto en ik om samen iets te gaan eten. De sfeer zat er weer goed in. Geen idee hoe ik dit ooit ga kunnen missen… We besloten nog een feestje te bouwen achteraf. We nodigden de Duitse meisjes uit en besloten te gaan dansen. Alweer een geslaagde avond! Deze avond vroegen de Duitse meisjes mij mee om naar Cuicocha te gaan. Dit blijkt het prachtigste meer van Ecuador te zijn. Ik wou doodgraag, maar thuis lag er nog een lege valies op mij te wachten…
’S morgens was ik op tijd wakker en besloot ik om toch nog mee te gaan. Mijn beste beslissing tot nu toe! Zoals afgesproken stond ik om 10uur aan de terminal. In Cotacachi meeten we met een vriend uit hun klas die onze gids zou zijn bij de wandeling rond Cuicocha. Tegen de middag begonnen we aan onze ‘wandeling’. Of laat het ons hiking noemen. Had ik geweten dat we dit gingen doen had ik mijn hikingschoenen wel aangetrokken, maar helaas. Het enigste gevolg was dat ik de grond een paar keer bijna van dichtbij gezien heb, maar voor de rest was alles super. Het prachtige uitzicht van het meer en de mooie (speciale) vegetatie. Dat het regende kon ons zelfs niet deren.
Tegen een uur of 3 besloten we dat we terug moesten beginnen stijgen (aangezien ik mijn bus moest halen om 9uur richting Guayaquil). Een geluk dat we dit op tijd besloten hadden want een paar honderd meter verder kwam er ineens een kudde stieren tevoorschijn! AHA probeer daar maar eens van weg te raken als je in een dal zit! Aangezien er echt geen andere uitweg meer was zijn we op een gegeven moment letterlijk een berg beginnen beklimmen… Wat op het eerste zicht onmogelijk was hebben we op een gegeven moment dan toch allemaal klaargespeeld. Alweer een avontuur rijker! Ik zal het wel voelen aan mijn benen de komende uren dat ik op de bus zit, maar zo voel ik nog eens dat ik leef :p.
Ondertussen ben ik al aangekomen in Guayaquil en ook hier is er weeral een heleboel gebeurd! Dit weekend is het hier 'holiday' en ik heb besloten om naar Quito te trekken. Ik laat jullie zo snel mogelijk meer weten!
Hasta luego amigos!
xx Jana
Hasta luego amigos!
xx Jana