Het eerste dieptepunt(je) is gekomen. Woensdag kwam ik toe op UTN en had ik alweer geen werk... In het begin vulde ik de lege gaten op door wat literatuurstudie, maar na verloop van tijd steekt dat ook wat tegen. Zeker omdat er steeds zoveel lawaai is in het labo dat de concentratie om artikels te lezen vaak ver te zoeken is. Blijkbaar moeten ze mijn dipje wat opgemerkt hebben, want ze vroegen mij om 's middags samen te gaan eten. Tijdens de middag kwam ik er weer even door door het goede gezelschap en het lekkere eten. De serveester ratelde maar door dus besloot ik dat mijn collega's voor mij mochten beslissen, met hilariteit tot gevolg toen mijn bord opgediend werd. 'Zo ne grote vis, precies een monster op uw bord'.
Na de middag zijn we nog wat emmertjes gaan kopen voor de staalnames en daarna was het tijd om terug te keren naar school. Again: geen werk. Het valt mij steeds meer op dat er in dat labo niet veel gebeurd en hun labojassen doen ze alleen maar aan voor de show.
Bijvoorbeeld: Gedurende de ganse dag zie je niemand in het labo. Alleen wat docenten en wat studenten die (doen alsof ze) aan hun thesis werken... Nagels lakken en facebooken zijn interessanter. Ik ga niet beweren dat ze niets doen, maar ik denk toch dat de efficiëntie ver te zoeken is. Wanneer er 'hoog bezoek' komt staat het labo ineens vol en heeft iedereen ineens zijn labojas aan... Een dag later zie je dan een hoop foto's van de studenten met de toestellen (terwijl ze niet eens weten hoe ze deze moeten gebruiken!). Elke chemiestudent in België weet wat een vortex is. Toen ik in de eerste week vroeg of ik daarvoor ook een SOP moest opstellen want dat het toch wel obvious is hoe je dat moet gebruiken kreeg ik rare blikken. Ze hadden dus geen idee waarvoor het diende. (en ik ben niet aan het spreken over eerstejaarsstudenten). Ik ben hier niet om iemand te veroordelen, maar show verkopen over iets waar je geen verstand van hebt daar heb ik het toch wel wat moeilijk mee.
'S avonds had ik er even genoeg van. Zit je helemaal alleen in zo een ver land zonder deftig werk en heb je niemand waarbij je terecht kan. Welja ik kan wel met Linda praten, maar dat is toch niet hetzelfde als in uw eigen taal uw hart eens te kunnen luchten. Zo goed als ze kon probeerde ze mij toch terug wat moed te geven.
De volgende dag vertrok ik vol goede moed terug naar UTN. Ik ben er toch in geslaagd om mij een halve dag bezig te houden met informatie over de staalnameplaatsen. Achteraf bleek dan dat ik andere staalnameplaatsen zou moeten doen, maar het belangrijkste was dat ik iets om handen had. En volledig nutteloos was het ook niet want ik heb onrechtstreeks wat andere informatie kunnen bemachtigen. Na mijn uren had ik afgesproken met Linda, ze wou met mij het centrum intrekken. We bezochten wat winkeltjes en deden wat boodschappen en zo was ook deze dag vlug gepasseerd. Ik begon er weer bovenop te komen!
Vrijdag was het dan eindelijk zo ver! Ik mocht stalen gaan nemen in Yahuarcocha. Miguel had mij beloofd dat we zeker met 5 zouden zijn, maar uiteindelijk waren we maar met 3. In het begin was ik een beetje bang want het is toch redelijk wat werk voor 3 mensen, maar uiteindelijk is alles wel goedgekomen. De eerste staalnamedag was een succes!
Bijvoorbeeld: Gedurende de ganse dag zie je niemand in het labo. Alleen wat docenten en wat studenten die (doen alsof ze) aan hun thesis werken... Nagels lakken en facebooken zijn interessanter. Ik ga niet beweren dat ze niets doen, maar ik denk toch dat de efficiëntie ver te zoeken is. Wanneer er 'hoog bezoek' komt staat het labo ineens vol en heeft iedereen ineens zijn labojas aan... Een dag later zie je dan een hoop foto's van de studenten met de toestellen (terwijl ze niet eens weten hoe ze deze moeten gebruiken!). Elke chemiestudent in België weet wat een vortex is. Toen ik in de eerste week vroeg of ik daarvoor ook een SOP moest opstellen want dat het toch wel obvious is hoe je dat moet gebruiken kreeg ik rare blikken. Ze hadden dus geen idee waarvoor het diende. (en ik ben niet aan het spreken over eerstejaarsstudenten). Ik ben hier niet om iemand te veroordelen, maar show verkopen over iets waar je geen verstand van hebt daar heb ik het toch wel wat moeilijk mee.
'S avonds had ik er even genoeg van. Zit je helemaal alleen in zo een ver land zonder deftig werk en heb je niemand waarbij je terecht kan. Welja ik kan wel met Linda praten, maar dat is toch niet hetzelfde als in uw eigen taal uw hart eens te kunnen luchten. Zo goed als ze kon probeerde ze mij toch terug wat moed te geven.
De volgende dag vertrok ik vol goede moed terug naar UTN. Ik ben er toch in geslaagd om mij een halve dag bezig te houden met informatie over de staalnameplaatsen. Achteraf bleek dan dat ik andere staalnameplaatsen zou moeten doen, maar het belangrijkste was dat ik iets om handen had. En volledig nutteloos was het ook niet want ik heb onrechtstreeks wat andere informatie kunnen bemachtigen. Na mijn uren had ik afgesproken met Linda, ze wou met mij het centrum intrekken. We bezochten wat winkeltjes en deden wat boodschappen en zo was ook deze dag vlug gepasseerd. Ik begon er weer bovenop te komen!
Vrijdag was het dan eindelijk zo ver! Ik mocht stalen gaan nemen in Yahuarcocha. Miguel had mij beloofd dat we zeker met 5 zouden zijn, maar uiteindelijk waren we maar met 3. In het begin was ik een beetje bang want het is toch redelijk wat werk voor 3 mensen, maar uiteindelijk is alles wel goedgekomen. De eerste staalnamedag was een succes!
Na de middag heb ik dan de stalen in de diepvriezer geplaatst en de macro-invertebraten (de kleine beestjes) gesorteerd en op ethanol gezet zodat deze in de loop van de volgende week gedetermineerd en geteld kunnen worden. Vanaf nu kan ik eventjes zelfstandig werken zonder afhankelijk te zijn van iemand anders... Me happy! ;-)
See you soon for my next blog about this weekend!
xx Jana
See you soon for my next blog about this weekend!
xx Jana