Mijn tijd hier in Guayaquil (en Ecuador in het algemeen) begint hier goed te korten. Zo groot als de spanning was toen ik naar hier vertrok, doe dat gevoel maal 2 en dat is het gevoel dat ik nu heb om terug te keren. Hoewel de stress nu toch wel met de dag begint te stijgen geniet ik toch nog van elk moment!
Verleden week hadden de mensen uit het labo mij meegevraagd om krab te eten. Aangezien het niet voor iedereen past om 's avonds te gaan (wegens getrouwd, kinderen etc) hadden ze voorgesteld om donderdag in de lunch te gaan. Ik was ergens wel wat bang... Ik vroeg me de hele tijd af 'stel dat ik het niet lust hoe moet ik dan reageren?' Donderdag in de lunch vertrokken we dan met een 10tal mensen richting Manny's.
Na lang twijfelen besloot ik de uñas triples te nemen, dit zijn de krabbenpoten bereid op 3 verschillende wijzen. Blijkbaar is dit het lekkerste deel van de krab dus dat zou wel moeten binnengaan. Zoals jullie waarschijnlijk wel al verwachtten heb ik er na de camarones en sushi weer een 'verslaving' bij... Wat ga ik dat toch missen in (het veel te kostelijke) België!
Verleden week hadden de mensen uit het labo mij meegevraagd om krab te eten. Aangezien het niet voor iedereen past om 's avonds te gaan (wegens getrouwd, kinderen etc) hadden ze voorgesteld om donderdag in de lunch te gaan. Ik was ergens wel wat bang... Ik vroeg me de hele tijd af 'stel dat ik het niet lust hoe moet ik dan reageren?' Donderdag in de lunch vertrokken we dan met een 10tal mensen richting Manny's.
Na lang twijfelen besloot ik de uñas triples te nemen, dit zijn de krabbenpoten bereid op 3 verschillende wijzen. Blijkbaar is dit het lekkerste deel van de krab dus dat zou wel moeten binnengaan. Zoals jullie waarschijnlijk wel al verwachtten heb ik er na de camarones en sushi weer een 'verslaving' bij... Wat ga ik dat toch missen in (het veel te kostelijke) België!
Na donderdag kwam het weekend weer dichterbij. Ik wou mijn laatste weekend 'in Guayaquil' voor dubbel laten tellen dus besloten David en ik naar Baños te gaan. (zie de ironie... laatste weekend in Guayaquil- La Costa en dan gaan we op weekend naar Baños- La Sierra). Ik wou graag op vrijdag vertrekken, maar door omstandigheden was dat niet mogelijk en vertrokken we zaterdagochtend. In de terminal wisten ze ons te vertellen dat de rit normaalgezien 5uur duurt... Onze rit heeft in totaal een dikke 8 uur geduurd! Tegen dat we toekwamen in Baños was het donker en moesten we nog een hostal zoeken. Gelukkig had David op voorhand al eens gekeken en wist hij waar we een degelijk low-budget hotel konden vinden. Uiteindelijk betaalden we 15 dollar per persoon en het was een van de beste hotels die ik hier al gezien heb! Ecuador blijft me elke keer opnieuw verrassen ;). Geluk bij een ongeluk waren het net feesten in Baños. Het was te laat om nog iets te bezoeken dus besloten we iets te gaan eten en wat rond te wandelen in de overtoeristische straatjes. We waren allebei doodop van de busrit dus besloten we op tijd te gaan slapen.
Zondag om 7 uur waren we allebei klaarwakker en we hoorden veel muziek buiten dus besloten we te gaan kijken. De brandweer van Quito was een orkest aan het geven. Latijns-Amerika leeft voor muziek en dat kan ik echt wel dubbel en dik bevestigen.
Zondag om 7 uur waren we allebei klaarwakker en we hoorden veel muziek buiten dus besloten we te gaan kijken. De brandweer van Quito was een orkest aan het geven. Latijns-Amerika leeft voor muziek en dat kan ik echt wel dubbel en dik bevestigen.
Tegen 8 uur was het dan tijd om te ontbijten en daarna konden we vertrekken. Na wat puzzelen besloten we om met de fiets naar Pailon Del Diablo te rijden en daarna Casa del arbol te bezoeken met de bus. Zo gezegd zo gedaan!
Iets na 9 stonden we met onze fietsen klaar om te vertrekken. Het werd al snel duidelijk dat we alle twee van de kust kwamen en ons toch wel wat mispakt hadden aan het weer hier... David in short en ik met een dun pulletje zonder jas... Door regen en wind, bergop en bergaf (la Sierra ~ Andesgebergte) baanden we ons over een afstand van 20km een weg richting Pailon Del Diablo. Hoewel de omstandigheden helemaal niet mee zaten, catalogiseer ik dit toch als een van mijn beste dagen hier. Wat een mooie uitzichten onderweg!
Iets na 9 stonden we met onze fietsen klaar om te vertrekken. Het werd al snel duidelijk dat we alle twee van de kust kwamen en ons toch wel wat mispakt hadden aan het weer hier... David in short en ik met een dun pulletje zonder jas... Door regen en wind, bergop en bergaf (la Sierra ~ Andesgebergte) baanden we ons over een afstand van 20km een weg richting Pailon Del Diablo. Hoewel de omstandigheden helemaal niet mee zaten, catalogiseer ik dit toch als een van mijn beste dagen hier. Wat een mooie uitzichten onderweg!
Uiteindelijk kwamen we aan aan Pailon Del Diablo. Voor ik naar Ecuador vertrok had ik niet te veel gepland, er waren maar 2 dingen die ik echt enorm graag wou zien: Isla de la Plata en Pailon Del Diablo. Mission succeeded! Pailon Del Diablo is een van de meest indrukwekkende watervallen hier door zijn gevaarlijke trappen en de mogelijkheid om achter de waterval te gaan. Beschrijving in 1 woord: Fantastisch!
Na wat rondwandelen en genieten was het tijd om terug te keren naar Baños. Aangezien we alle twee doornat en moe waren en omdat we graag nog Casa del arbol wouden bezoeken besloten we om terug te keren met de auto. Normaal gezien vertrok de bus om 12uur in Baños, maar aangezien het feesten waren vertrok hij 2 uur later. Hierdoor kregen we toch nog even de tijd om rond te wandelen en te genieten van de typische gerechtjes in de kraampjes rondom het park.
Om 2 uur was het dan tijd om te vertrekken richting Casa del arbol. We waren lichtjes teleurgesteld omdat er enorm veel bewolking was en we dus niet het prachtige uitzicht hadden zoals verwacht, maar desalniettemin waren we toch blij dat we gekomen waren. Na de actieve voormiddag was er nu even tijd voor rust.
Tegen 4.30 uur kwamen we terug toe in Baños en was het tijd om een bus te zoeken om terug te keren naar Guayaquil. De eerste rechtstreekse bus was pas om 10 p.m. dus besloten we een bus te nemen naar een ander dorpje en daar een bus te nemen richting Guayaquil. Ik ga het toch wel missen, de lange typische busritten met de typische muziek en als de bus een pitstop maakt om een empanada te kopen aan een of ander kraampje.
Maandag heb ik nog zeer goed doorgewerkt in het labo, maar dinsdag was het eigenlijk al een beetje uitbollen. Ze hadden mij gezegd dat donderdag of vrijdag mijn primers zouden toekomen, maar die waren er dus nog niet. Woensdagavond zou ik dan terug vertrekken richting Ibarra. Aangezien ik (normaal gezien) op donderdag en vrijdag de studenten in Ibarra moest leren wat ik gedurende de voorbije weken zelf geleerd heb had ik besloten met het vliegtuig te reizen. Voor 40 euro en zeker 8 à 9 uur minder reistijd kan je niet sukkelen he. Op woensdag zelf was het maar een belabberde dag op CIBE. Na iedereen bedankt te hebben met chocolaatjes voor al de hulp die ik hier gekregen had wou ik graag wat aan mijn presentatie werken, maar de concentratie was ver te zoeken.
Ik raak veel te snel gehecht aan bepaalde personen en afscheid nemen valt mij dan ook telkens zeer zwaar.
Mijn collega's uit het labo hadden mij uitgenodigd om als afscheid lunch te gaan eten in Chili's. De afleiding was meer dan welkom. Langs de ene kant ben ik blij dat ik op twee verschillende plaatsen gewerkt heb in Ecuador. Ik heb de kans gekregen om het verschil te zien tussen een 'minder ontwikkelde' universiteit en één van de beste (als niet de beste) universiteiten van Ecuador, ik heb de kans gekregen om zelf bij te leren en anderen iets bij te leren en ik heb ook de kans gekregen om veel verschillende regio's van Ecuador te kunnen zien en vergelijken. De keerzijde van de medaille is echter dat ik keer op keer fantastische mensen leer kennen en op het moment dat we net een betere band begonnen te krijgen was het alweer tijd om te vertrekken.
Maandag heb ik nog zeer goed doorgewerkt in het labo, maar dinsdag was het eigenlijk al een beetje uitbollen. Ze hadden mij gezegd dat donderdag of vrijdag mijn primers zouden toekomen, maar die waren er dus nog niet. Woensdagavond zou ik dan terug vertrekken richting Ibarra. Aangezien ik (normaal gezien) op donderdag en vrijdag de studenten in Ibarra moest leren wat ik gedurende de voorbije weken zelf geleerd heb had ik besloten met het vliegtuig te reizen. Voor 40 euro en zeker 8 à 9 uur minder reistijd kan je niet sukkelen he. Op woensdag zelf was het maar een belabberde dag op CIBE. Na iedereen bedankt te hebben met chocolaatjes voor al de hulp die ik hier gekregen had wou ik graag wat aan mijn presentatie werken, maar de concentratie was ver te zoeken.
Ik raak veel te snel gehecht aan bepaalde personen en afscheid nemen valt mij dan ook telkens zeer zwaar.
Mijn collega's uit het labo hadden mij uitgenodigd om als afscheid lunch te gaan eten in Chili's. De afleiding was meer dan welkom. Langs de ene kant ben ik blij dat ik op twee verschillende plaatsen gewerkt heb in Ecuador. Ik heb de kans gekregen om het verschil te zien tussen een 'minder ontwikkelde' universiteit en één van de beste (als niet de beste) universiteiten van Ecuador, ik heb de kans gekregen om zelf bij te leren en anderen iets bij te leren en ik heb ook de kans gekregen om veel verschillende regio's van Ecuador te kunnen zien en vergelijken. De keerzijde van de medaille is echter dat ik keer op keer fantastische mensen leer kennen en op het moment dat we net een betere band begonnen te krijgen was het alweer tijd om te vertrekken.
Eenmaal terug in het labo was het rushen om al mijn stalen mee te nemen, de laatste spulletjes in mijn valies te steken en te vertrekken richting luchthaven. David had voorgesteld mij te vergezellen naar de luchthaven. Na het afscheid was het dan tijd om te vertrekken. Na een uurtje op de vlieger stond in Quito iemand van UTN mij op te wachten om mij naar Ibarra te voeren. Wat een plezante verrassing om te zien dat het dezelfde chauffeur als diegene die ons rondgevoerd had in Amazonia!
Na 2 uurtjes rijden stond ik dan met mijn valies en met een klein hartje voor het o zo vertrouwde appartement van enkele weken geleden. Toen Linda de deur opende voelde ik mij direct terug thuis! We gingen samen uit om iets te eten en vervolgens hebben we nog tot 2 uur in de nacht met elkaar zitten babbelen over vanalles en nog wat. Ze wist mij echter ook te vertellen dat UTN op donderdag en vrijdag gesloten is... Dit was dan weer een net iets minder aangename verrassing, maar ik probeer het mij niet aan te trekken. Ik had duidelijk aan Miguel laten weten wanneer ik terug kwam, het was dan aan hem om mij te laten weten dat de unief gesloten is (en dat had hij niet gedaan). Had ik dit geweten had ik natuurlijk nog iets langer in Guayaquil kunnen blijven of eerder kunnen terugkeren naar Ibarra. Ik ben wel blij iedereen hier terug te zien. Zelfs de mensen in de winkeltjes om de hoek hadden al naar mij gevraagd!
Donderdag nodigde Francisco mij dan uit om samen lunch te hebben en vrijdag hebben we barbecue gedaan met de 'harde kern' van het labo. Fantastisch om iedereen terug te zien! Enkel de stevige verkoudheid kwam wat roet in het eten gooien (van 30°C naar 20°C is precies toch wat te veel van het goede). Ik kijk al uit naar België - kuchkuch. Gelukkig heb ik de beste gastmama in de wereld getroffen die direct stond te springen om mij te helpen waardoor een deel van mijn verkoudheid al over is :).
Na 2 uurtjes rijden stond ik dan met mijn valies en met een klein hartje voor het o zo vertrouwde appartement van enkele weken geleden. Toen Linda de deur opende voelde ik mij direct terug thuis! We gingen samen uit om iets te eten en vervolgens hebben we nog tot 2 uur in de nacht met elkaar zitten babbelen over vanalles en nog wat. Ze wist mij echter ook te vertellen dat UTN op donderdag en vrijdag gesloten is... Dit was dan weer een net iets minder aangename verrassing, maar ik probeer het mij niet aan te trekken. Ik had duidelijk aan Miguel laten weten wanneer ik terug kwam, het was dan aan hem om mij te laten weten dat de unief gesloten is (en dat had hij niet gedaan). Had ik dit geweten had ik natuurlijk nog iets langer in Guayaquil kunnen blijven of eerder kunnen terugkeren naar Ibarra. Ik ben wel blij iedereen hier terug te zien. Zelfs de mensen in de winkeltjes om de hoek hadden al naar mij gevraagd!
Donderdag nodigde Francisco mij dan uit om samen lunch te hebben en vrijdag hebben we barbecue gedaan met de 'harde kern' van het labo. Fantastisch om iedereen terug te zien! Enkel de stevige verkoudheid kwam wat roet in het eten gooien (van 30°C naar 20°C is precies toch wat te veel van het goede). Ik kijk al uit naar België - kuchkuch. Gelukkig heb ik de beste gastmama in de wereld getroffen die direct stond te springen om mij te helpen waardoor een deel van mijn verkoudheid al over is :).
Na de barbecue besloten we nog een spelletje te spelen en te dansen. Haha ja je leest het goed. In de living werd ineens de tafel opzij geschoven en de salsa diende ineens niet enkel meer als achtergrondmuziek. Tegen een uur of 5 hielden we het dan voor bekeken, want 's avonds was er nog een party van de biotech. Deze organiseerden een soort fuif om wat geld in te zamelen. Ik ben er naartoe gegaan, maar tegen 11.30 hielden Karen en ik het al voor bekeken, we waren beiden doodop, de muziek was niet denderend en mijn verkoudheid stond te roepen dat het tijd was om in bed te kruipen...
Ik heb nog slechts 3,5 dagen te gaan hier in het voor mij zeer geliefde Ecuador. Ik probeer nog niet aan mijn terugkeer te denken, maar het begint nu toch wel schrijnend dichterbij te komen. Ik probeer jullie zo snel mogelijk op de hoogte te brengen hoe mijn laatste daagjes hier nog verlopen zijn!
Hasta luego!
xx Jana
Ik heb nog slechts 3,5 dagen te gaan hier in het voor mij zeer geliefde Ecuador. Ik probeer nog niet aan mijn terugkeer te denken, maar het begint nu toch wel schrijnend dichterbij te komen. Ik probeer jullie zo snel mogelijk op de hoogte te brengen hoe mijn laatste daagjes hier nog verlopen zijn!
Hasta luego!
xx Jana