'What a week'... dat is wel het minste dat gezegd kan worden over deze week. De rush aan emoties is gewoonweg onbeschrijfelijk. Er was gepland dat we dinsdag zouden vertrekken naar het Amazonegebied voor mijn staalnames. Toen ik maandag nogmaals vroeg wanneer we vertrokken kreeg ik als antwoord 'deze avond om 11 uur... Wat! Ik, iemand die alles zo graag gepland ziet, wordt hier echt wel op de proef gesteld. Mijn zak was nog niet gemaakt, ik had nog niets van eten of drinken voor op de bus voorzien en al het labogerief moest nog klaargezet worden. Na 5 minuten bezinktijd ben ik volop in gang geschoten. Tegen 8 uur 's avonds was alles in het labo na driedubbel checken klaargezet en reeds in de bus geplaatst. Als grote opluchting kreeg ik te horen dat we pas om 4uur 's morgens zouden vertrekken, dat gaf me toch een beetje de mogelijkheid om nog te ademen en alles in gereedheid te brengen. Ik snelde naar huis, ging nog snel naar de winkels en maakte mijn zakken klaar. OEF! Alles op tijd in gereedheid!
Om 4 uur 's morgens was het dan zover! De bus kwam mij ophalen aan het appartement omdat er om dat uur praktisch geen taxi's rijden. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik wist echt niet wat te verwachten. Veel natuur ja, maar de rest... Zouden de staalnames goed verlopen, gaat de communicatie wel lukken, welke beesten ga ik tegenkomen, waar ga ik slapen,... Typisch ik, dat kan zelfs Ecuador niet veranderen.
Heel toevallig kreeg ik een plaatsje naast Francisco toegewezen, één van de weinigen die echt wel goed Engels kan. Ik dacht nog wat te slapen maar dat was buiten hem gerekend. Ik denk dat hij België ondertussen beter kent dan ikzelf. De eerste paar uur hebben we constant zitten babbelen tot ik het echt niet meer kon houden en in slaap viel. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik de eerste dag niet zoveel geslapen heb. het is ongelooflijk hoe ik op een paar uur tijd de natuur zo zag veranderen. We vertrekken in Ibarra (een stad) recht naar de bergen. Op het hoogste punt was het ijskoud en er was niet zo heel veel groen te zien. Op een uurtje tijd beland je dan ineens in een heel andere wereld... 'The jungle' zoals Miguel het zo mooi kon verwoorden. Na een stop om te ontbijten reden we verder. In totaal was het een 8 à 9 uur rijden tot de plaats waar we zouden slapen. Enkele sfeerbeelden van de rit...
Heel toevallig kreeg ik een plaatsje naast Francisco toegewezen, één van de weinigen die echt wel goed Engels kan. Ik dacht nog wat te slapen maar dat was buiten hem gerekend. Ik denk dat hij België ondertussen beter kent dan ikzelf. De eerste paar uur hebben we constant zitten babbelen tot ik het echt niet meer kon houden en in slaap viel. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik de eerste dag niet zoveel geslapen heb. het is ongelooflijk hoe ik op een paar uur tijd de natuur zo zag veranderen. We vertrekken in Ibarra (een stad) recht naar de bergen. Op het hoogste punt was het ijskoud en er was niet zo heel veel groen te zien. Op een uurtje tijd beland je dan ineens in een heel andere wereld... 'The jungle' zoals Miguel het zo mooi kon verwoorden. Na een stop om te ontbijten reden we verder. In totaal was het een 8 à 9 uur rijden tot de plaats waar we zouden slapen. Enkele sfeerbeelden van de rit...
Tijdens onze rit zijn we 3 keer gestopt. Een keer om te ontbijten en 2 keer om de benen te strekken en de toerist uit te hangen. Wanneer een busrit alleen al zo onbeschrijflijk wordt weet je dat de 3 komende dagen al helemaal onvergetelijk gaan zijn. De eerste stop was een plaats waar ze de vorige keer gezwommen hadden. 'Christine was taking pictures of us here, didn't you see them?' (sorry mevrouw voor de informele aanspreking). Nope I didn't, maar twas toch wel een idyllisch plaatsje om de dag mee te starten. Humeur: CHECK!
Na een tijdje zijn we dan gestopt aan een brug. Jaja het monument van de dag! Ik ben niet zo happig op van die hangbruggen en al zeker niet als er gaten inzitten, maar ik ben toch meegegaan. Soms heb ik het gevoel dat ik die man ben van in de film 'yes man'. Say yes to everything (or almost everything).
Tegen 12.30h kwamen we toe in het stadje waar we gingen overnachten. Ik heb nog steeds geen idee hoe het heet, maar dat was dan ook het minste van mijn zorgen. We kregen een half uurtje de tijd om ons gerief op de kamer te leggen en even te bekomen van de rit. Daarna hebben we ons middagmaal gegeten en zijn we vertrokken voor de eerste staalnames.
Op de eerste plaats liep het een klein beetje mis door middel van de communicatie. Maar eens iedereen zowat doorhad wat er moest gebeuren verliep alles wel vrij vlot. Op de tweede staalnameplaats liep het alweer 'mis'. Toen de laatste mensen aan het afdalen waren werden ze ineens aangevallen door wespen. Ik was bezig met gerief klaar te leggen en had echt niet door wat er aan de hand was. Ik zag ineens Francisco naast mij op de grond liggen en 2 mensen trokken mij mee verder naar beneden richting het water. Pas na een tijdje toen de beesten verdwenen waren werd er mij verteld wat er gebeurd was. Ik had niet door dat het wespen waren omdat de beestjes volledig zwart waren. Op het eerste zicht was het een vlieg met lange poten. Zelfs uren na de attack werd er nog steeds over de avispas gesproken. Gelukkig was het een plezierige bende en konden ze er allemaal goed mee lachen.
Op de eerste plaats liep het een klein beetje mis door middel van de communicatie. Maar eens iedereen zowat doorhad wat er moest gebeuren verliep alles wel vrij vlot. Op de tweede staalnameplaats liep het alweer 'mis'. Toen de laatste mensen aan het afdalen waren werden ze ineens aangevallen door wespen. Ik was bezig met gerief klaar te leggen en had echt niet door wat er aan de hand was. Ik zag ineens Francisco naast mij op de grond liggen en 2 mensen trokken mij mee verder naar beneden richting het water. Pas na een tijdje toen de beesten verdwenen waren werd er mij verteld wat er gebeurd was. Ik had niet door dat het wespen waren omdat de beestjes volledig zwart waren. Op het eerste zicht was het een vlieg met lange poten. Zelfs uren na de attack werd er nog steeds over de avispas gesproken. Gelukkig was het een plezierige bende en konden ze er allemaal goed mee lachen.
Net voor het donker werd waren we klaar met de laatste staalname van de dag. We keerden terug naar het hotel, aten iets en daarna was het weer tijd om te werken. We moesten zo snel mogelijk de macro-invertebraten uit de stalen halen en op ethanol zetten. We zijn tot dik 12uur bezig geweest en we hadden maar 1 van de 3 emmers kunnen doen. Iedereen was zo moe dat we het opgegeven hebben. We hebben samen nog iets gedronken om toch nog iets van ontspanning te hebben en vervolgens zijn we gaan slapen.
Om 7 uur de volgende dag stonden we weer vertrekkensklaar. Vlug ontbijten en dan op weg richting Cuyabeno. Volgens de collega's zou dit de speciaalste plaats worden. Het is een volledig beschermd reservaat en kan aanzien worden als de echte jungle. Na een paar uur rijden stopten we in een klein stadje om een nieuw hotel te zoeken. Er waren echter maar 2 hotels en het beste hotel was tja... om het lichtjes uit te drukken... 'ik zou er mijnen hond nog niet laten in slapen'. Dat de huizen hier niet zijn zoals in België is het minste, maar als je de deur opentrekt en de kamer ruikt naar nat en schimmel en het eerste dat in u opkomt is: 'ik ga vanavond vragen of ik niet in de bus mag slapen'... Tja ik moet niet meer details geven denk ik... We legden onze bagage af en vertrokken onmiddellijk richting Cuyabeno. Deze dag was echt fantastisch! Ik heb zo mooie natuur gezien, ongelooflijk! Ik ben geen apen, slangen of dikke spinnen (waar sommigen waarschijnlijk op hoopten) tegengekomen, maar een overload aan vlinders, vogels, kikkers,... Voor mij persoonlijk: de perfectie!
De tweede dag was al veel vlotter verlopen dan de eerste. We waren dan ook goed op tijd terug in het stadje en besloten niet in dit hotel te blijven, maar terug te rijden naar het hotel van de vorige dag. Kleine anekdote: Tijdens de busreis moest de buschauffeur ineens hard remmen (wat hier niet ongewoon is) en is Alejo van zijn stoel gevallen. HAHA, hier hebben jullie niet veel aan, maar ik wil het graag onthouden als herinnering ;-).
Eens terug in het andere stadje bleek dat het hotel volzet was en zijn we toch nog naar een ander hotel gegaan. Na een frisse douche (warm water moeten ze daar nog uitvinden) en het avondmaal was het weer de moment macro-invertebraten uit te pikken. Tegen 12.30h hielden we het allemaal voor bekeken. Ze vroegen mij of ik nog mee iets wou drinken en zoals een goede yes-women zei ik ja. Na een 'vers gemaakte' cuba libre (de fles hadden ze blijkbaar al op voorhand voorzien) en wat biertjes hebben ze me zelfs overtuigd salsa te dansen. Echt fantastisch om met zulke spontane mensen om te gaan. Ik begin ook echt het gevoel te krijgen dat ik hier goede vrienden heb nu. Toen het besef doordrong dat ik al maar 3 uur slaap meer tegoed had ben ik toch wijselijk in bed gekropen.
De laatste dag was dan een combinatie van staalnames en toeristische tussenstopjes.
We namen stalen in een rivier aan Reventador waarna we een tussenstop maakten aan de grootste waterval van Ecuador, nl. San Rafael.
Eens terug in het andere stadje bleek dat het hotel volzet was en zijn we toch nog naar een ander hotel gegaan. Na een frisse douche (warm water moeten ze daar nog uitvinden) en het avondmaal was het weer de moment macro-invertebraten uit te pikken. Tegen 12.30h hielden we het allemaal voor bekeken. Ze vroegen mij of ik nog mee iets wou drinken en zoals een goede yes-women zei ik ja. Na een 'vers gemaakte' cuba libre (de fles hadden ze blijkbaar al op voorhand voorzien) en wat biertjes hebben ze me zelfs overtuigd salsa te dansen. Echt fantastisch om met zulke spontane mensen om te gaan. Ik begin ook echt het gevoel te krijgen dat ik hier goede vrienden heb nu. Toen het besef doordrong dat ik al maar 3 uur slaap meer tegoed had ben ik toch wijselijk in bed gekropen.
De laatste dag was dan een combinatie van staalnames en toeristische tussenstopjes.
We namen stalen in een rivier aan Reventador waarna we een tussenstop maakten aan de grootste waterval van Ecuador, nl. San Rafael.
Als laatste staalname stopten we nog aan Rio Loco of 'Crazy river' zoals ze het zelf zo graag zeggen. Ook hier weer werken en genieten ineen. Vervolgens reden we verder om terug te keren naar Ibarra. Maar onderweg stopte de buschauffeur ineens. Hij wist nog een mooi plaatsje die hij ons persé wou laten zien. Niemand wist wat te verwachten en na een tijdje wandelen kwamen we opnieuw bij een prachtige waterval. Hij was kleiner dan de vorige, maar het speciale was dat we echt tot vlakbij de waterval konden wandelen...
Een extraatje voor de milieustudenten... De plaats waar de bus geparkeerd stond zag er als volgt uit...
Volgens Miguel het perfecte ecosysteem. Het water was enorm helder en had een blauwe kleur door de algen. Een klein plaatsje dat ik nooit zal vergeten! Na drie dagen vol 'bus op bus af', werken, plezier en emoties heb ik heel wat te verwerken. Toen we stopten om iets te eten ging enkel de soep binnen en ik deed de anderen een groot plezier door hun mijn bord te geven. Na onze allerlaatste stop was het dan echt tijd om terug te keren naar Ibarra.
Op de bus keek ik constant naar buiten en toen ik nog wat met Francisco babbelde besefte ik pas echt wat een zotte 3 dagen ik achter de rug had. Heel wat dingen drongen ineens tot mij door. In de periode voor Amazonia had ik regelmatig last van heimwee als het iets minder ging, maar nu... Op een bepaald moment had ik zelfs het gevoel 'Hier zou ik kunnen leven'. Op 3 dagen tijd heb ik ongelooflijke natuur gezien, goed kunnen werken, veel kunnen lachen en en ik heb er een keigoede vriend bij! Voor mij waren deze 3 dagen 'de perfectie', de beste 3 dagen van mijn leven! Ik hoop ooit de tijd en het geld te vinden om eens terug te komen en misschien wel nog dieper de jungle in te trekken.
After 3 days living the dream, back to reality! Vrijdag stond er een hoop werk op mij te wachten. Aangezien we maar met 6 waren was het onmogelijk alle macro-invertebraten tijdens de trip op te pikken. Toen ik vrijdag om 8 uur op school toekwam stonden er nog een 8-tal emmers naar mij te lachen. Ik heb praktisch non-stop tot 8 p.m. doorgewerkt om alle beesten uit de stalen te halen. Tussendoor kreeg ik wel hulp van andere mensen, maar ik was wel de enigste die de hele dag door met mijn neus in de smelly stalen zat. Doodop nam ik een taxi richting huis (de chauffeur was zelfs met mij aan het lachen omdat ik zo moe was en mijn Spaans er maar belabberd uitkwam) en eenmaal thuis plofte ik mij met groot plezier neer in bed.
Voor dit weekend heb ik niets gepland. Ik denk dat ik wel wat rust en tijd nodig heb om bepaalde zaken te verwerken. Hopefully you enjoyed the pictures and see you next time!
Hasta luego
xx Jana
After 3 days living the dream, back to reality! Vrijdag stond er een hoop werk op mij te wachten. Aangezien we maar met 6 waren was het onmogelijk alle macro-invertebraten tijdens de trip op te pikken. Toen ik vrijdag om 8 uur op school toekwam stonden er nog een 8-tal emmers naar mij te lachen. Ik heb praktisch non-stop tot 8 p.m. doorgewerkt om alle beesten uit de stalen te halen. Tussendoor kreeg ik wel hulp van andere mensen, maar ik was wel de enigste die de hele dag door met mijn neus in de smelly stalen zat. Doodop nam ik een taxi richting huis (de chauffeur was zelfs met mij aan het lachen omdat ik zo moe was en mijn Spaans er maar belabberd uitkwam) en eenmaal thuis plofte ik mij met groot plezier neer in bed.
Voor dit weekend heb ik niets gepland. Ik denk dat ik wel wat rust en tijd nodig heb om bepaalde zaken te verwerken. Hopefully you enjoyed the pictures and see you next time!
Hasta luego
xx Jana